மரணம் வரையில்

ஒரு மழை நாள்
உன் வாசலில்
நீ முகம் பார்த்த நீர்க் குமிழியில்

உன் முகத்தோடு
என் முகம் சோ்த்து
பார்க்க முனைந்தபோதே
உடைந்துபோன
மழைநீர்க் குமிழியை

உன் கடவுளுக்கு முன்
நீ தீவைத்த
சூடத்தின் சுவாலையை
அணையாமல்
என் கைவிரல்கள் மூடிக் காத்தபோது
தீபம் அணைந்து
கரி மட்டும்
என் கைநனைத்தபோது

உருகிய சூடம் போல
உன் முன் உருமாறி
நின்றேனே
மாமரத்து நிழலில் நீ
மண்டியிட்டு அழுதது அறியாமல்
உன் மண்டையில்
குட்டுவைத்து

தட்டில் வழிந்து தேங்கிய
உன் கண்ணீர்க் கரைசலை
தொட்டுத் தொட்டே மாங்காய் தின்றது

நீ தொலைத்த
இரண்டு ரிபன்களுக்காய்
கண்ணீர் வராமல் சிணுங்கியபோது

நான் கண்டெடுத்ததாய்
சொல்லி நான்கு ரிபன்கள் தந்தேனே
வீட்டில் புதுகறுப்புக்
குடையை கிழித்ததற்காய்
அடிபட்டேனே

உனக்காய் எழுதிக்கொடுத்த
கவிதைநோட்டின் கடைசித்தாளில்

கடற்கரையோர கடையில்
கடலை மடித்துக் கொடுத்தபோது
கடலைப் போலவே
கலங்கிநின்றேனே

நீயே... என் கனவில்
வருவதாய்ச் சொல்ல
காத்திருந்த என்னிடம்

என் நண்பனை விசாரித்தபோது...

போலியாய் சிரித்தேனே
‘போங்கோ அண்ணா’ என்றாயே
மறப்பேனா
என் உயிர் மரிக்கும் வரையில்